شعر | چشم های دنیا
شعر، چکامه و سخن موزون، در میان ادیبان، و مردم جایگاه ویژه ای دارد. زیرا شعر، صنعتی چندهزارساله در زبان است که به جهان بینی شاعر، تلطیف سخن در گفتن حقیقت و در قالبی شیرین و دلکش مجهز است، و به جهت ژرف اندیشی، و جهان بینی شاعر به حقایقی می پردازد، که در هر زمان به گونه ای از حقیقت جهان پرده می گشاید، و مردم همیشه برداشتی تازه از واقعیات نهانی شگرف شعر دارند و از تطابق آن با زمان حال به وجد می آیند.
چشم های دنیا 3/11/1395 تهران
کوچه کوچه، پس‌کوچه بغل بغل آلوچه،
ندیده مارو انگار، چشمایِ دنیا لوچه!
از دلِ این زمستون، بهار شده تابستون.
به کوچه‌باغِ سایه‌ها پس‌کوچه‌هایِ بی نشون،
گذرکنیم، بریم بیایم، گُل بچینیم، گُل بیاریم،
رخت و لباسِ گرمو در بیاریم،
اطو کنیم، تا بکنیم، بگذاریمش تو بقچه.
که گاهِ دلبری اومد، پارچة کؤدری اومد،
عرق کرده رو سینه‌مون، نوروز اومد به خونه‌مون.
همه رفتن، چه خوبه، کسی نموند تو کوچه!
سودایِ لُپ‌کلوچه، زمانِ ماچ وموچه!
زخمیِ رختِ چرک شده، زده رگایِ مُچ بیرون،
هوس نشست رو لب‌هامون، پاگرفته آشتی کنون.
بیا بیا، از کوچة آشتی کنون، از هر راهی داره نشون،
از کوچة بن بست که نه! از هرجایی راه هست بیا
از کوچة حموم بیا، از راهِ پشتِ بوم بیا،
اَد کُن منو، کامِنت بذار، از تویِ تلگرام بیا!
اون طور بیا که دیگه، نبینه صاحب خونه،
یه لایک بزن هرجا شد، دلی به تیر خسته!
لبی قرمز با تاتو، استیکری با مزّه،
اگه نشد، بذار زود، لبِ فیس بوک، یه غنچه!
تو دشتِ لاله و باغ، آوایِ تار‌کمونچه!
مدیر سایت
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.